Czyż nie jest upokarzający moment, w którym podczas rozmowy nie do końca usłyszysz lub zrozumiesz wypowiedź drugiej osoby i głupio Ci zapytać po raz enty o powtórzenie? Pewnie większość z nas tego doświadczyła i w zależności od stopnia posiadanej wrażliwości na drugiego człowieka, reakcja jest różna:
Sytuacja A
Twój stopień wrażliwości w skali 0-10: 8
Ktoś: msnosdjfg.
Ty: Proszę?
Ktoś: msnosdjfg
Ty: <myślisz: "oesu, no nie rozumiem", ale uśmiechasz się z zakłopotaniem i brniesz dalej> Możesz powtórzyć?
Ktoś: MSNOSDJFG! < i paczy już zły>
Ty: <myślisz: "o nie, krzyczy!ooo... idą mi łezki do oczu, tylko nie panikuj...co robić?co robić?!aaaa!" i palniesz> ee..hehe, no...
I modlisz się, by zasada "Jak nie rozumiesz, to się przynajmniej śmiej. Dalej nic nie rozumiesz, ale przynajmniej ładniej wyglądasz." w tym przypadku zadziałała. Szkoda tylko, że w większości takich sytuacji śmiech jest raczej nerwowy i głupkowaty, a nasz oczekujący na reakcję rozmówcy wyraz twarzy nie pomaga w sprawianiu wrażenia inteligentnej osoby.
Sytuacja B
Twój stopień wrażliwości w skali 0-10: 2
Ktoś: msofie dened wejfh.
Ty: Co?
Ktoś: msofie dened wejfh.
Ty: <myślisz: "A, pier***ę"> ...
I o nic sie nie modlisz. Wręcz uznajesz bycie wiernym zasadzie:"Miej wyje***e, a będzie Ci dane" za najlepszy wybór życia.
W obu zaprezentowanych sytuacjach istnieje jednak prawdopodobieństwo, że prędzej czy później zdolność komunikowania się z ludźmi zostanie Ci przywrócona, no bo w końcu mówicie w tym samym języku, więc zazwyczaj wystarczy zmienić temat i po problemie.
I wyobraź sobie teraz, że lądujesz nagle w kraju, gdzie wszyscy mówią w innym języku niż Ty. Być może masz go opanowany lepiej lub gorzej, ale ojczystym nie jest na pewno. I przyjdzie Ci wysiąść z samolotu po 50 godzinach podróży, co oznacza mniej więcej, że jesteś tak zmęczony, że mózg wykorzystuje już jedynie swoje ostatnie 2% działających zasobów szarych komórek i to tylko po to, by pamiętać jak się czołga i na "żołnierza w polu bitwy" dotrzeć do kogoś, kto nie tylko jest w stanie ponieść Twoją torbę, ale i Ciebie. No i jeszcze po to, by w przypływie emocji nie zasmarkać się na śmierć. Ostatkiem sił do Twoich uszu dociera bełkot, na całe szczęście nieskierowany w Twoją stronę. Tego możesz być pewien, bo nikt nie chce gadać z trupem. Przez Twoja głowę przewija się bezwiedna myśl, że jutro się zapytasz chłopaka co to był za dziwny dźwięk i zasypiasz.
Wstajesz po dwóch dniach wypoczęty, rześki i gotowy na podbój świata. Pierwsze co musisz zrobić, to założyć konto, bo gruby hajs czeka. Idziesz z kimś, kto pomoże Ci w razie bardzo mało prawdopodobnych problemów, czyli w tym przypadku z Pawłem. Czekasz na swoja kolej, uśmiechasz się, od czasu do czasu usłyszysz docierający z różnych stron znany Ci już bełkot i układasz sobie w głowie zdanie po angielsku "Chciałabym założyć konto". W końcu nadchodzi Twoja kolej. Pani, która Cię ma obsłużyć przyjaznym gestem wskazuje krzesło, więc spokojnie siadasz i oto zaczyna się koszmar. Kobieta, która ma Ci pomóc bezczelnie rzuca wyraźnie już skierowanym w Twoją stronę niezrozumiałym bełkotem! W pierwszej chwili patrzysz, czy ona się aby na pewno dobrze czuje. Uśmiecha się, więc chyba dobrze. I czekam, aż zacznie mówić, ale jej wzrok wskazuje, że ona też na coś czeka. Zerkam szybko na Pawła z nadzieją na jakąś podpowiedź w tych kalamburach, a on spokojnie mówi: "Pani się zapytała jak się masz.". Chryste! Co za wstyd. Ona taka miła, a ja nie odpowiedziałam. Wysyłam w jej stronę przepraszający uśmiech i mówię: "Okej, fenkju" i zadowolona z siebie czekam na dalszy rozwój sytuacji. Zauważam, że Paweł rozkłada się w swoim krześle jak w kinie, jakby też czekając na dalszy rozwój akcji, tylko że on, wydaje się, liczy na komedię...Ignoruję go i sklecam wcześniej przygotowane "Chciałabym założyć konto". I od tego momentu coraz bardziej zapadałam się pod ziemię. Jak ona sypała tymi zdaniami!! A jak ja niczego nie rozumiałam!! Jak starałam się skupić i wyłapać przynajmniej pojedyncze słowa, a miałam problemy w odróżnieniu jej łapania oddechu od rzucenia w moją stronę jakimś pytaniem...Mamo!! Przecież myślałam, że trochę umiem angielski! Miałam piątkę w liceum...i ona tak mówi, i mówi, i Paweł jej odpowiada, i odpowiada, a ja tak se siedzę, i siedzę, i staram sobie przypomnieć cokolwiek ze szkoły. Z czeluści pamięci wyłania mi się obraz tabelki czasowników nieregularnych, więc myślę: "spróbuję!". Przybieram mądry wyraz twarzy i wtrącam się do rozmowy: "Be - was/were - been. Have-had-had. Take - took - taken. Make - made - made...". No co? W końcu jak ja muszę wyłapywać słówka z jej potoku niezrozumiałych zdań, to ona też niech się wysili i dopasuje któryś z czasowników do problemu założenia konta! Musiało podziałać, bo ostatecznie dostaję broszurkę, gdzie umiem przeczytać ( umiem! ), że są w niej informacje o koncie i rady jak je obsługiwać, i jesteśmy gotowi do wyjścia. Wcale się nie czuję, jakby całą sprawę załatwił Paweł.
I tak wyglądało kilka pierwszych rozmów z Nowozelandczykami w moim przypadku. Całe szczęście zazwyczaj miałam przy sobie kogoś z Polski, kto powtarzał mi wszystko też po angielsku, ale jakoś przystępniej. Po jakimś czasie nauczyłam się tłumaczyć większość z nowozelandzkiego na angielski sama. Przynajmniej to tego stopnia, że wyłapywałam sens. W pracy, w zależności od dnia, naliczałam dziesiątki Sytuacji A lub Sytuacji B. Czasem na niezrozumiałe dla mnie zdanie odpowiadałam z całkiem poważną miną zupełnie bezsensowną wypowiedzią, tak by to rozmówca wpadł w zakłopotanie, że to na pewno on coś głupiego powiedział i czuł się jeszcze gorzej niż ja. Pewnie nawet nie zdaję sobie sprawy z tego ile razy myślałam, że wszystko skumałam, a w rzeczywistości wyszłam na palanta. Ale nikt mi o tym nie powiedział, więc jestem szczęśliwsza. I najczęściej zdarza się, że ostatecznie jakoś się dogadasz. Że spotykasz się z cierpliwością i załatwiasz swoją sprawę, ale bywa i tak, że ludzie Cię kompletnie nie słuchają. Że proste zdanie wypowiedziane przez Ciebie poprawnie brzmi dla nich jak....w ogóle dla nich nie brzmi. Powtarzasz grzecznie, używasz synonimów, bo jesteś tu tak długo, że masz troszkę bardziej rozbudowane słownictwo, czekasz na reakcję, a oni mówią: "Ee..hehe, no.." I się wtedy pytam: "Kto tu kogo nie rozumie? I czy to aby na pewno jest kwestia obcego języka? I czy to tylko w Nowej Zelandii tak jest?". Może nauczę się migowego, który tutaj poza maoryskim i angielskim jest urzędowym? Wtedy żaden dziwny akcent dla nikogo nie będzie kłopotem. A może wymówką?
